0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
440
Okunma
Yaşadığım şehir 6 Şubat depreminde yerle bir olup yıkıldıktan sonra etrafımdaki herkes gibi ben de gülmeyi unuttum.
Bu durum mısralara böyle yansıdı.
GÜLEMİYORUM...
Neden gülmez oldun diyorlar bana,
Hasret kaldı canım, dost’a canâna
Bu kadar ölüme, bu kadar can’a
Kıymıyor, kıymıyor, kıyamıyorum,
Koyup gidenlere doyamıyorum.
Bilmem felekte mi, bende mi suçu,
Sarpa sarmış hayat, de Arap saçı,
Mânâ âleminden, gönlümün içi,
Dolmuyor, dolmuyor, dolamıyorum,
Dostsuz bir duyguya dalamıyorum
Dostlara çıkıyor yolların ucu
Yetmiyor ASİ’nin her şeye gücü
İçimde dururken bu kadar acı
Olmuyor, olmuyor, gülemiyorum,
Onlarsız kendime gelemiyorum.
Arif Sami iğde.
5.0
100% (1)
