Hayat, koskoca bir ağaca benzer,
koskoca bir ağaca,
dalları, budakları birbirine karışmış koskoca bir ağaca benzer hayat…

Ve insan,
evet, insan bu koskoca ağacın dallarına tutunmuştur,
o tutunduğu dal bağlar insanı hayata,
can suyu o daldadır,
yaşam o daldadır,
güneş o daldadır,
gece o daldadır,
yarın o daldadır,
çünkü umuttur o dal yarına…

Ağaç çok güçlüdür, fakat bazı dalları değil,
bezen mevsimler karışır birbirine,
baharı beklerken kışı yaşarsın,
bazen öyle fırtınalar eser ki,
çiçek açmak isterken yaprak dökersin…

Kaç mevsim daha geçecek o dalda,
kaç bahar göreceksin kim bilir,
kim bilir belki bu son bahar,
belki sonrası hiç yok,
kaç daldan tutunma şansı var ki insanın hayatta,
bilen var mı,
yok…

Ama bir şey var,
bir gerçek var,
o son tutunduğu dal kırılınca gider insan hayattan,
kimisi kurur gider,
kimisi toprak olur gider,
kimisi yanıp kül olur gider,
kimisi iyi gider,
kimisi kötü gider,
ama gider insan…

+Stefanos Cengiz KORKMAZ