Neler nelerdi öylesine azaldılar,sanki yoktular
Haftalar, aylar ve koskoca yıllar tükendi
Ne dayandı onca hengameye sabır, ne de acıya
Yürekler taşıyamaz oldular onca yılın enkazını
Ve ne yazarsak yitimdi sonu, say ki masaldılar.

Gülüşler kaldı bu yitimlerden, elde birkaç resim
Ve varsa şansın ta o günlerden kayda düşmüş
İzlerken alıp götürür seni ta yıllar öncesine
Bakarsın ki ermiş izlenceler de nihayetine
Geride kalanlarsa elde birkaç masum gülüşmüş.

Zirvelerinde kar olsan o ulaşılmaz engin dağların
Yahut delicesine coşkunca yatağında akan suların
Veya yürümekle bitmez sandığın yollarda mesafelerin
Bitimi olurmuş ya, sayki say ne varsa şu hayatının.

O halde neyi aramaktır, nededir bu yıkımın değemediği
Öyle bir şey olsun ki, aylara,yıllara da bedel, eskimeyeni
Öyle bir rüzgarda da eğilip bükülmeyen ve dimdik dursun
Ana değsin ve yarınlar olsun yaşanan tüm hezeyanlara
Düşsek de yere sayısız, yeniden versin bize gücü ivedi
Bunun adı olsa olsa umuttur, çünkü odur asla yitmeyen
Yüreğinden hissedebilenlere verir ivmesini hem de samimi.

Bırakın şu takılıp gitmelerine yıkımın, onlar olacak
Her sarsıntısında anın, bizi o ümitler ayakta tutacak
Binlerce de olsa ve kartopu gibi büyüyerek de gelse
Hatta savursa bizi her yanımızdan, etse de derdest
Boğsa da sulu sepken gibi göz yaşına şu dertler
Ümitlerin beslendiği yüreklerde, elbet güneş doğacak
Ve iman etmişse yığınlar, aydınlık için yarınlara
Onca toz dumanın ardından, erecekler mutlak felâha.
Oğuzhan KÜLTE