Gençlik yıllarımızı,
Hüzünlerimizi, sevinçlerimizi,
Paylaşmıştık birlikte.
İçe kapanıktı, duruşu.
Yalnız gözleri, hep gülümsüyordu.
Daha önce hiç görmediğim,
Yazları tatile gelen,
Bir süre akrabalarında kalan,
Bir kızı sevmişti.
Benimle paylaşmıştı,
Duygularını, hüzünlerini.
Hiç bu kadar mutlu görmemiştim,
Gözlerini.!
Acı kuyunun karşısında,
Dayısında kalıyordu,
Zülâl.
Bazen beraber geçerdik.
Evlerinin önünden.
Gözlerim takılırdı,
Gülümseyen bir yüzle,
Hep bakakalırdı, arkamızdan.
Teselli ederdim hep,
İnşaallah kavuşursunuz diye.
Askere gitmesine günler kalmıştı.
Zülâli bir daha görememenin,
Ateşi sarmıştı, benliğini.
Annesine açmıştı,
Duygularını, sevdâsını.
Hiç olmazsa, söz kesilseydi.
Beklemek kolaydı artık,
Askerliğin bitişini.
Annesi, zülâl ismini duyunca
Neredeyse şaşkınlıktan bayılacaktı.
Yıllar öncesine gitmişti,
Hatıralarında.
Zülâlin babasını öldürdükleri güne.
Uzaktan akrabaydılar.
Henüz dört aylıktı,
Kimse ilgilenmemişti.
Cenazesi kaldırılıyordu, babasının.
Bir köşeye bırakılan,
Açlıktan ağlamasını,
Susturabilmek için,
Kucağına almış, emzirmişti.
Zülâl bebeği.
Oğluna döndü ;
Zülâl senin, süt kardeşin.
Emişiksiniz demişti.
Yıkılmıştı,
Duydukları beyninde uğulduyordu.
Sanki her yer kararmıştı.
Evden çıktığında,
Gece yarılamış,
Dönüşü olmayan,
Karanlık çekmişti içine.
Sabahın ilk ışıkları ile,
Acı kuydan su almaya gelen kızların,
Kuyuya saldığı kovanın,
Çekmekte zorlanması ile,
Kuyunun içine bir ayna tutularak, bakıldığında
Birşeylerin düştüğü anlaşılmıştı.
Kuyuya bir urgan bağlanıp, indirildiğimde
Bu dünyadan, çoktan göçmüş olan
Arkadaşımın cansız bedeniydi,
Gördüğüm.
Kuyudan çıktığımda,
Pencereden bakan zülâlin,
Ağladığını gördüm,
Emişik sevdâsına.!



..............................Kardelen26