GECEYE İNDİ BALYOZ


Altı şubat sabahı;saat dört,on yedide.
Sarsıntıyla beraber;şehirler yok geride.

Öyle bir sarsıntı ki;dayanmadı kolonlar.
Sevinmedi hiç biri;enkazdan sağ kalanlar.

Kimi aileden bir kaç;kimisinde hiç biri.
Kimi canlı mezarda;kiminin kayıp yeri.

Tüm beden taş altında;bir tek el’e tutunduk.
Kimi altın derdinde;yutkundukça yutkunduk.

Bir annenin doğumu;enkazda gerçekleşti.
Yavru doğmadan öksüz;annesi melekleşti.

Haykırışlar sindi hep;şehrin her köşesine.
Bir duyan yokmu diye;yetişmedik sesine.

Öncesi bembeyaz kar;sonrası hep duman,toz.
Mahşer alanı sanki;geceye indi balyoz.

Cenazeler dizildi;alın bulun içinden.
Her yüze baktığında;bir can koptu içinden.

Mirasçılar arandı;telefon rehberinden.
Hepsi yerin altında;cevap yok hiç birinden.

Çocuklarını bekler;elinde abur cubur.
Duracaksan sen dünya;hemen şuracıkta dur.

İnsanlık denen şu şey; gördük yokmuş herkeste.
Kimi hayvandan beter;kimi melekten üstte.

Kimi buldu fırsatı;üç’ken verdi yediye.
Kimi neyi var verdi;üşümesinler diye.

Nitekim farkındayız;bu bize imtihandır.
Yarına garantin yok;hayat şimdiki an’dır.

Mustafa YILDIZTEKİN