Karlar yağıyordu yüreğime
Üşümüştü bir serçe dalında
Tutunamayacaktı umuda
Sen yoktun !

Ellerim uzak iklimlerde tutuklu
Bir yangın yeriydi yüreğim
Gözlerine hasretti uykusuz gözlerim
Korkuyorum karanlıklardan
Küf kokulu acılar sardı içimi
Susuzluğumu uykusuzluğumu
Bilmiyordun siyah gülüm

Penceremde boyun bükmüştü menekşen
Sen bırakıpta gittin ikimizi
Sen bizi tutsak mı ettin?
Ya da kim içimizdeki bu acıyı ekti?
Gel, bitmişim bak halime
Bırakma beni asi sokaklarda
Hazan yaprakları gibi
Savrulup gitmeyeyim n’olur!

Bende değil gözlerim
Yüreğim bende değil
Süründürüyor acı gurbetler
Gel, çığlık çığlığa içimdeki besteler
Göçebe kuşlar gibi dönüp duruyorum
Konamıyorum titreyen mekanıma
Biter, bir dönsen biliyorum
Sonlanır tüm acılarım
Bak tükeniyorum yitirdim gücümü
Kararıyor akşamlar gibi gözlerim
Seçemiyorum geceyi gündüzü

Rüyalarımla süsledim ben seni
Duaların gücüne sığınmış
Seni bekliyorum...

Gözlerim gün doğusunda seni gözler
Uyumuyor hayli zamandır hasrete
Masmavi bir sabaha uyansam
Doğar mı diye güneş bana
Ayrılık yağmurlarındaki saman yolu
Yedi renk umutlarımı
Avuçlarıma çiziyorum gözyaşlarımla
Hayallerimle başbaşa koyma
Haydi çık gel ruhumun aydınlığı
Bir tanem, can tanem!..


Günay Koçak

7. 3 . 2023

Ankara