DEPREM VURDU
İHMÂL ÖLDÜRDÜ

Dünya tarihi kadar eski, bir deprem vurdu! D.bakır’ ı Hatay’ ı Adana Osmaniye ’ yi
Sessiz ıssız viran olmuş sokakta
Yanan ateşe dökülür öksüz gözyaşlarım
Kalbim canhıraşlarda
Ağlar tenhalarda!
Kadim kent D.bakır, yıkılmış
Kıyameti kopmuş! Malatya, Antakya, K. Maraş Adıyaman, G.Antep’ in
Ağladı tüm Türkiye, dünya ağladı!
Tanımasada yanıyor her cana canı.

Enkaz altında beklemekten kalmadı
Ne ömrü ne de takatı
Fatma, Ali, Gülsüm’ ün
Kadir ile Aziz’ in daha nice canların
Fatma, almış cenin pozisyonu
Ali’ yi ölüm sarmış, ayırmış eşinden yavrusundan
Kadir’ im korkmuş, kaçmış,
Atlamış savrulmuş Gülsüm’ üm
Kurtulamamış ihmâl, kader ve ecelden.
Aziz, adı gibi naif değerli nerde nasıl bulundu?

Bulutsuz, güneşsiz küsmüş gökyüzü...
Ocaklar yaktı !
Umutlar yıktı !
Yerle bir etti 6 Şubat depremi.
Bir anne sesi yükseliyor arşa
Yeri göğü inletiyor
Bacılar enkazı bekliyor
Ana kuzusu, Hâkim kalmış bir kenarda...
Umut diye haykırıyor!
Kalbim yaralı kan ağlıyor!
Yarım kalan hayallerin,
Gerçekleşecek düşlerin,
Senden kalan emanetin için.

Beyaz kar siyaha boyanmış
İnce ince yağıyor üstüme.
Elim ayağım buz kesmiş.
Üstüm başım is içinde.
Dört bir yanım ölüm kokuyor!
Cam kesiği soğuk, yüzümü çiziyor,
Dinmiyor, sönmüyor içimdeki ne ateş ne de acı.
Bekliyoruz şimdi, şu saat, şu gün derken...
Tam sekiz gün sonra ulaşıldı...
Tek, tek cansız bedenlerine!
Ah! kalbim canhıraşlar içinde...
Kim susturabilir feryad figanımı
Kime duyursam ?
Kim dindirebilir bu acıyı?
Geldi nihayeti, koptu kıyameti...
Onlarca, binlerce ailenin, güzel ülkemin.

Çocuklarına kıyamazdın
Biçemezdin onlara fiyat
Ne gelin ettin ne damat
Almadılar riya dünyada murat
Yatak oldu onlara toprak
Melekler açsın size kol kanat
Yatırdılar bir bir musalla taşına
Son vedadır son sesleniş
Hakkımız helaldir sana
Ne yazılsın kabir taşına
Gülmedi hep güldürdü.
Çetin geçti bir ömrü
Hasret gitti yaslı gönlü
Nasıl taşırız biz, bu gam bu yükü.

Tek tesellimiz şehitlik mertebeniz
Cennettir inşallah yeriniz.

Radiye Solmaz Diri