İLHAN AYVERDİ HANIMEFENDİ’nin muazzez varlığına...




Okumayı söktüğüm ilk güne andı vardı,
Annem, armağanını çeyizinden çıkardı.



Gözleri dolu, dolu sırrını dile verdi,
Bu kitap, yüreğimde, ukde kalmıştı dedi.



Orhan Şâik Gökyay’ın manzum şâheserinde,
Atam Korkut boy boylar, soy soylardı yerinde.



Annem her hikâyeyi tıknefes dinliyordu,
Yiğitler zorda kalsa vah çekip inliyordu.



Alp-baturlar yerine oğlunu koymaktaydı,
Ana tutsak düşende kırk öfke duymaktaydı.



Anladım, Burla Hâtun Annemde yaşıyordu,
Tıpatıp benzer endam, gezip dolaşıyordu...



O günün anısıyla Rahmetliyi anardım,
O’nun diliyle O’nsuz konuştukça yanardım.



Yıllar sonra bu öksüz ana gibi yâr buldu,
Deryâ-dil özveriyle sonsuz bahtiyar oldu...



İlhan Ayverdi Hanım Türkçemizi denklemiş,
Sabrının gergefinde rengârenk örneklemiş.



Ar-nâmus timsâlinin göznuru, alınteri,
Nane kokusu sarmış bu muhteşem eseri.



Eyy Anaların hası, gönlümüz tahtındasın!
Canından can kattığın Türklüğün bahtındasın!



Bildim ki, öz oğlunum Annem Siz’de yaşıyor,
O’nun ümmi sevdâsı bilginizden taşıyor!



Geç bulduk, erken gitme, kusurumuzu affet!
Ne olur Anneciğim, dil hakkını helal et!



YUSUF BİLGE