DEPREM MELEKLERİ

Bütün fay hatları çatladı
Beynimizden, her duyumuza uzanan
Kulaklarımız utangaç, mahçup
Bastıramamaktan iç sesini vicdanın
Enkazdan yükselen feryatlarla
Çaresizliğe garkolmuş.
Gözlerimiz zor tutunmakta
Dehşetin oyduğu yuvalarına
Kan kırmızısı çanağı
Tutamaz ifrazatını
Tozlu tende ıslatırken yanağı.
Ölümün tadını aldı yıkıntıda
Pepeleşirken dil, meczup
Kimi umutsuzluktaydı
Yüzüne teğet geçen kirişle
Döşeme arasında sıkışmışken
Günler geceler boyu,
"Anne, artık ölelim"
dedirten teslimiyet.
Kimi minik öfkesiyle patladı
"Noluyo ya, noluyo"
Her can farklı sunmakta
Ruhunun maruzatını.
Cennet kokuları silkinip çıktı
Burnumuzu sızlatan çocuk bedenlerde
"Ama kardeşim minik, ölebilir"
diyen nefesi kokladık ciğerlerimizde
Ne dokundu ama her sahnesi afetin
Yakıcı teması kavururken kalbimizi
Tüm duyularım artık mahzun
Ruhlarımız örseli
İyi miyim bilmiyorum
"Daha muayene olmadım"

erol başçı