Saçlarında beyazları çoktu, gözleri kara.
Bildiklerime göre yaşlı sayılmazdı pekte .
İsmi yok , garip biri diye geçti akıllara .
Gözü yalnızca yiyeceği bir parça ekmekte .

Esirgemezdi gülüşlerini hiçkimselerden.
Ömründe verdiği tek sadaka belki de buydu.
Sanki en ağır işler geçmiş gibi o bedenden.
Elleri nasır tutmuş, zayıfça ve kupkuruydu.

Halinden ötürü çokça uğradı haksızlığa .
Ama biriktirmedi kalbinde bir nebze kiri .
Birgün olsun sitem etmedi bunca bahtsızlığa.
Ne de olsa bahşolan hayat ilahın takdiri.

Ağzını açıp ta bir kelam etmezdi kimseye.
Var ile yok arası onun toplumdaki yeriydi.
Tam alışmışken içimizdeki gülümsemeye ,
Bizleri hüzne boğan onun ölüm haberiydi .

Ceplerinde beş parası da yoktu belki nakit .
Ölüm vardı sadece garibin kara bahtında.
Kim bilir neredeydi eceli geldiği vakit?
Belki de bir yar vardı kimsesiz gönlün tahtında.