Yırtılmadı karanlık doğmadı ay geceye,
Pusuda kaldı cellat, herkes tatlı uykuda,
Lanet mi yağdı gökten, dağ, taş, toprak çatladı,
Bitmedi hınzır gece, gelinmiyor imdada!

Gece yarıdan sonra bir dakika aydınlık,
Yine zifiri kara, tan ağarmıyor eyvah!
Tarih, şehir, insan, yaşam, medeniyeti yuttu,
Kör kurşun gibi yaktı!, yetmez mi ceza, Allah!

Düğün, dernek kurulup, mutluluk umar iken,
Aldı yiğit canları, öksüzler anne arar.
Zelzele ölüm değil, yapar iğreti yapı,
Evler kendine mezar, candan oldu insanlar.

Günler sonra kurtulan şanslı imiş yaşamda,
Dolmamış daha vakti, neler bekler bilinmez?
Tedbir almamak kader, alın yazısı değil,
Elden gelen yapılır, sonra kader silinmez.

Eli elinde naçar, baba, evlatla öldü,
Umuda sarılmıştı, tükendi son umudu!
Yavrusun göz yaşıyla, teslim etti toprağa,
Baba mezar taşında, yavru sonsuz uyudu!

Konuştuk epey dostla, anne, baba, akraba,
Kurtulamamış beden yatıyor beton altta.
Binlerce bina çökmüş, yetişmek güç elbette,
Canı, malı, kanıyla millet tek yürek yurtta.

Ağlattı milletimi, çaresiz kıldı canı,
İnsanlık ölmemiş gör, dünya koştu yardıma.
Zor günde her dem gördük gardaş Azerbaycan’ı,
Emircan’a çok görme, tedbir gerek yurduma!
12.2.2023 Emir Şıktaş