Cennetin kuşlarını, yazar iken ağladım
Ciğerim parça –parça, yüreğimi dağladım
Olan oldu diyerek, ellerimi bağladım
Ufuklara bakarken, aldı beni götürdü.

Rahatça uyudular, yarasız ve beresiz
Kurtarma ekipleri, soruyordu süresiz
Duyan var mı diyene, yer altından çaresiz?
İmdat diyen çığlıklar, yedi beni bitirdi,

Bütün deprem kuşları, layıktır saygılara
Sevinçle muhabbetler, dönüştü kaygılara
Acıların tarifi, sığar mı duygulara?
Kalkmayasıya geldi, içerime oturdu.

Gece gündüz ayakta, sarı tüyler derimde
Gözyaşımın adı var, akan her bir terimde
Kesilmiş tavuk gibi, duramadım yerimde
Delirmemek mümkün mü, aklımı da yitirdi.

Sıcacık yataklarda, gitseydiler isterdim
İstenilen olmuyor, örneklerle gösterdim
Davetsiz misafire, ben olsam da pes derdim
Ölümün gerçekliği, beni bana getirdi.

Gönlümden geçen şuydu; hiçbir kimse ölmesin
Her can sağ salim çıksın, kimsesizler olmasın
Bebeklerin ardında, beklediği kalmasın
Kimseyi ayırmadı, torpil ya da hatırdı.

Necati hisleriyle, derdin ortağı oldu
Üzüntüden kahroldu, o da saçını yoldu
Bir tek tesellisini, şiir yazmakta buldu
Bu felaket milleti, komalara yatırdı.
*
Necati OCAKCI
11.02.2023
ANTALYA