SÖYLE MİKAİLİNE



Abla henüz dördünde;kardeşe anne olmuş.
Eliyle yediriyor;güzelce çorbasını.
Sorsan belkide bilmez;anne,baba ne olmuş.
Ya Rabb ne olur dindir;bu halkın acısını.

Toprak neye kızdın ki;vahşet içinde kaldım.
Canlardan can gidiyor;dehşet içinde kaldım.
Evimde uykudayken;manşet içinde kaldım.
Hiç böyle görmemiştim;memlekette basını.

Ya Rabb!bu nasıl gece;kıyamet mi koptu ne?
Eller uzandı ama ne çocuk var ne anne.
Yerle bir olmuş evler;arasan yok bir iğne.
Herkes tek yürek olmuş;ertelemiş yasını.

Siper olmuş kızına;baba,cansız bedenin.
Ruhuna bir Fatiha;nice adsız gidenin.
Bahçesi hep kış olsun;halende kin güdenin.
Şehitler taşıyorlar;cennet’e arsasını.

Biz ettik sen eyleme;Allah’ım bizi affet.
Başımızdaki şerr’i;bir an önce sen def’et.
Teslim olduk biz sana;sana emanet külfet.
Söyle Mikailine;kaldırsın asa’sını.

Mustafa YILDIZTEKİN