DEPREM

Gönül mutsuz umutsuz
uzun gecede gözyaşı korku ve
acılarla düğümlenmiş Anılar
geceden başlar ağıtlar
Yarı gecede feryat gözyaşı ve kan
Viran olurken insan

evlerinden kaçanlar
sokaklarda sokaklarda
her yaştan yüzlerce insanlar.
kimi yalın ayak kimi yarı çıplak
uykulu gözlerini ovarak.
artıyor kuşkusu
Kurumuş dudakları
büyümüş göz bebekleri..
çıldırasıya delice
çarpıyor yürekleri..
yürekte ölüm korkusu


kocaman korku enkaz altında
bir evde Can vermiş
anne baba akrabası
devrilir üst üste evler
duvarlar Kızıl kan
Ölüler deste deste..
çaresiz umutsuz

Gömülür Karanlığa
sesi acının feryadın
yanıp yanıp kül olmak böylesine
karanlığa yayılan
uzun kısa feryatlar
ve Gözyaşları

her tarafta bir mevta
tanınmaz görünmez
bilinmez ölümü Dirimi
ölüm hak amanna ya
bu çarasizlik ne
yardıma koşmaz bir el
günler geçer aradan
utanç duyulur utanç duyar
İnsanlık adına insan insanlığından

Can pazarında ölüm dolu dizgin
gün doğar yağmur yağar
acılar üstüne
kanlı bir Şafak gün dediğin

yine feryat figan
yine acı dolu haykırışlar
umutsuzluk Çaresizlik
manzara tanıdık
manzara bildik
yarattığı Duygu kadar

yılmaz Bülbül ( divane)

not bu şiir İzmit Depremi,
17 Ağustos 1999 da kaleme alınmıştır.
ve seslendirilmiştir...