Gecenin bir yarısıydı.
Uyuyordu insanlarımız.
Bir sarsıntı ardında toz duman.
Üstümüze çöktü koca dünya.
Yer yarıldı ölüm geldi evimize.

Karda başladı lapa lapa
Sırtım geldi buz gibi yere
Üstüme indi koca bina.
Bağırıyorum duyulmuyor sesim
Üşüyor içim kesiliyor nefesim

Kahramandı Maraşım, kan ağlıyor şimdi.
Gaziydi Antebim, gene yaralandı..
Malatyam yıkık, Adıyaman mahsun
Hatay’ım dargın, küstü bize.
Anadolu ağlıyor sessizce..

Canlı canlı gömüldük toprağa.
Ölüme yakalandık tatlı uykuda
Yürekleri yakan bir feryad.
Analar sesleniyor cocuğa.
Ses veremiyor çocuksa anaya.

Yaralı zaten Anadolum,
Zaten şehit dolu her yanı
Bir türlü kapanmıyor yarası
Eli koynunda ağlıyor anası.
Eli kanlı, yüreği kanlı babası

Neden yıkılır ki bizde bina?
Nerede yanlış yapılıyor?
Yoksa malzemeden mi çalınıyor?
Ne Avrupa, nede Japonya da?
Hep bizde ana, baba evlat ağlıyor?

Kimi gün sel, kimi gün çığ diyoruz.
Kimi gün fırtına, deprem diyoruz.
Suçlu ortada da niye susuyoruz?
Neden onlar değilde biz korkuyoruz?
Neden yanlıştan vazgeçmiyoruz?

Garip Şenol derki bilen varsa desin..
Neden hep bizde felaket bitmiyor?
Neden sebep olan gününü yaşıyor?
Neden bir türlü acılar dinmiyor?
Neden gereken hep sözde kalıyor?