Sessizliğe bürünmüş sensizliğimin ıssız kırsalı,
Matem içinde kalmış ömrümün hayat dolu yılları,
Gelemeyecek olanı beklemekten usanmış,
Ama uslanmamış beklemekten yalancı baharları;

Gönlüm…

Ne ölçü bilirim ne uyak; ne kafiye ne de redif,
Sevda dilinden dökülenler edilebilir mi tasnif?
Tüm alfabe zihnimden bir kalemde silinmiş,
Ne bir ses kalmış; ne ahenk ne de tek bir elif.

Oysa ne çok severdim raks etmeyi kelimelerle,
İlmek ilmek dokurdum dizeleri süslü hecelerle,
Bir lal oldum şimdi sanki hiç konuşmamış gibi,
Hem kör, hem dilsiz eyledi bir ahu; nazlı gözlerle.

Bilmezmişim bu derdin ne olduğunu adı aşkmış,
Tüm varlığınla koşulsuz ve şartsız adanmakmış ,
Aramakla bulanamaz, kimsecikler tanımlayamaz,
Ne romanlar, ne şiirler ne de filmlerde varmış.

Çaresi, şifası yok; yardan gayrısında da bulunamaz,
Bütün dünya bir olup toplansa bu yarayı saramaz,
Bir değil bin güneş birleşip ışık tutsa yüreğine,
Nazlı yârin tek bir tatlı gülüşü gibi yüreğini ısıtamaz.

Gönlüm…

Bekle şimdi seni böylesi mecnun edeni sabırla,
Düştün sevdanın çölüne hürmet ile çileni ağırla,
O çile ki tüm alemin yaratılışına sebeptir,
Aşktır yokluğu var eden, unut her şeyi; bir tek bunu hatırla.

Mesut ÇİFTCİ