İnsan nefsi şehvetine,
Meylediyor o nefsine!
Nice insan gaflettedir.
Teslim olur şehvetine.

İnsan hissi ve bedeni
Aklı, fikri ve duygusu!
Yanıltıcı ve meyustur.
Ruhu ona yük oluyor!

İnsan esir oldu nefse
Çetin olan mücadele!
Yenilmeyin nefsinize!
Kayıt düşer defterine.

İnsan azan o nefsine!
Sahip olsun hislerine!
Galip gelse o nefsine!
İnsanoğlu huzur bulur.

O mücerret aklı selim,
Sağduyulu olan insan,
Karanlıktan çıktığında,
Yönelir kul Mevla’sına!

İmanlı kul karanlıktan
Kurtulunca dönüverir
Ruhsal alem sinesine!
Dönüverir Mevla’sına!

Ruh çıkınca fezasına!
İnsan dalar deryasına
Sevapların günahların
O mizan da tartılacak!

Tecelliyat nur fezadan
Akıyor hep çeşmi şuur
Mevcudiyet ve o umur
Ruhumuza gelir huzur.

Ruhsal gözü açıldıysa!
O insanda maneviyat!
Birdenbire zuhur eder
Maneviyat ruhu sarar!

İç huzuru bulan insan
Ukba alem deryasına!
Yelken açar mevlasına
Ruhi histir maneviyat!

NAZIM TAŞTAN