Amel etti inancının gereği
Damlalar çağlayıp ummana döndü.
Hoş görünce sevgi kaplı yüreği
Verilen her mesaj insana döndü.

Yorulmadı hoş görüyü bulalı
Taştı kanaatte karar kılalı
Muhabbet kabında sevgi olalı
İçen murat aldı, sultana döndü.

Hoş görü, Habib-i Ediple başlar
Gönül pazarında bir başka başlar
Hacı Bayram ile Hacı Bektaş’lar
Hükmü hekimleşip lokmana döndü.

Enginlikten kıymetlenir yüceler
Hesap sorar hesap verir geceler
Kendi lisanınca Hakkı heceler
Kâinat-ı kebir Furkan’a döndü.

Nazara verdiği güzel, bezenir
Usta olan, eserine özenir
Ölüm, bir manada vuslattır denir
Seven, sevgiliyi seyrana döndü.

Neyde nağme oldu, inler nefesi
Zaman zayi etmez hoş gelir sesi
Hoş görü üstüne bütün bestesi
Kıtlıkta bal yüklü kervana döndü.

Sevgi denen maya gizli özünde
Yaratılan hoştu onun gözünde
Anlayana öğüt vardı sözünde
Mesnevi, divan-ı erkâna döndü.

Celaleddin celallenmez derlerdi
İnsan olmak idi onun tek derdi
Girdiği gönülü mesut ederdi
Acılar ağrılar dermana döndü.

Hoş görü gösteren hoş görü bekler
Anne şefkatiyle büyür bebekler
Koparsan da aynı kokar çiçekler
Tüttü Gözükara’m dumana döndü.

Seyr ü Sefer (sh. 170)