Oğlum geçmişime dönüp bakınca
Kızıyorum kendime biteviye
Bugünüme şükür, ancak yine de
Kafi değil bulunduğum seviye


Bundandır bilmezsin nasıl pişmanım
Zamanında yokluk ile vuruştum
Sandım ki yaşamak, kazanmak kolay
Ömrüm boyu güçlüklerle yarıştım


Oysa baştan sıkı tutsaydım işi
Bugünkü halime tarif yetmezdi
Güvenirdi annem, babam, akraba
Lakin bununla da sorun bitmezdi


Kendimi tanıyıp anlayamadım
Kullanmadım zeka, marifetimi
Daha fazlasını başarmak varken
Yükseğe kurmadım akibetimi


Doğduğunda evde memura mahsus
İki maaş vardı pek müşkül geçim
Toplamda yarısı borçlara gider
Diğer yarısıyla ne mümkün geçim


Şu da var ki ailenin düsturu
İyi insan olmak idi çabamız
Kimseyi üzmeyin, kırıp, dökmeyin
Diye öğütlerdi anne, babamız


Onlara layık bir evlat olmanın
Hazzını yaşamak büyük bir servet
Helale haramı karıştırmadan
Yaşamak elbette en büyük mürvet



(Arşiv 16.03.1999)