Kolumu, kanadımı kırıp, öyle gittin ya,
Sanma, gittiğin yerde bahtiyar olacaksın.
Sonunda seni benden, beni senden ettin ya,
Ey sevgili, sen bensiz hep eksik kalacaksın.

Belki bir zaman böyle safalar süreceksin;
Hergün başka bahçeden çiçekler dereceksin.
Bu zafer sarhoşluğu çok sürmez, göreceksin.
Ey sevgili, sen bensiz hep eksik kalacaksın.

Merhametsiz yüreğin kurtulamaz iflastan.
Pişmanlık içeceksin doldurduğun her tastan.
Hisseni alacaksın bana kalan mirastan.
Ey sevgili, sen bensiz hep eksik kalacaksın.

Ben geldim sanacaksın irkilerek, her seste.
Göğsüne dolacağım, aldığın her nefeste.
Yavrusunu kaptırmış bir kuş gibi, kafeste,
Ey sevgili, sen bensiz hep eksik kalacaksın.

Sabah, akşam, her yerde, caddede, kaldırımda,
Ardından geleceğim, attığın her adımda.
Öyle mağrur, kusursuz yer etsen de yadımda,
Ey sevgili, sen bensiz hep eksik kalacaksın.

Hayalim dolaşacak gölge gibi, çevrende.
Hep beni göreceksin, eşte, dostta yarende.
Nereye gidersen git, şu koskoca evrende
Ey sevgili, sen bensiz hep eksik kalacaksın.

Aklına düşeceğim eski bir fotoğrafta.
Beni anlatacaksın belki bir itirafta;
Çaresiz kalacaksın, kalmış gibi Araf’ta
Ey sevgili, sen bensiz hep eksik kalacaksın.

Uzar gider küllerim, içtiğin sigarada,
Titreyen alev benim, üflediğin çırada.
Sanma ki sen tamamsın, diğer yarın burada;
Ey sevgili, sen bensiz hep eksik kalacaksın

Bu hesap yarım kalır, kapanmadan defterim.
Gel de halimi bir gör, ben senden de beterim.
Ölsen bile, kabrinde bir ot olur biterim
Ey sevgili, sen bensiz hep eksik kalacaksın...

17 Aralık 2022. Londra