Ne günlere kaldık sevgi-saygı yok.
insanlık tükenmiş akıl firarda.
Her gün yaşıyoruz şok üstüne şok.
Zulüm kol geziyor canlar zararda.

Güya flört edip evleniyorlar.
Tanımak uğruna tüketilir aşk.
Kadına zulmedip devleşiyorlar.
Küfür-kaba kuvvet, çığlık-çığlık meşk.

Çocuğu kaçırır biri birinden.
Bazen çekiştirir kimde kalırsa.
Bölünecek çocuk orta yerinden.
İbretlik görüntü eğer alırsa.

Yetmedi mi artık kavga-ve zulüm?
Uğruna koştuğun şeyler dünyalık.
Bağırma,hakaret,küfür son volüm.
Neden yapar insan zulüm-fenalık?

Çektiğin o çocuk şayet ölürse.
Verilen ceza mı bir diğerine?
Gözlerden kanlı yaşlar dökülürse.
Huzur mu geçecek kinin yerine?

Öfke karartıyor âmâ gözleri.
Akıl iflas eder dünya kararır.
Çirkinleştiriyor bütün yüzleri.
Tartışma küfürle nereye varır?

İyisi mi tut kemiksiz dilini.
Boğaz dokuz kertik arada yutkun.
Ayarlasan mesafeyi-milini.
Başına belalar açacak tutkun.

Sevgi tükenirse saygı devrede.
Yakışan insanca muameledir.
Çocukların göz açtığı evrede.
Anne de,baba da bir ameledir.

İkisine birden muhtaç çocuklar.
Anne- baba yoksa kimler kucaklar?
Dikkat edin ki sönmesin ocaklar.
Anne-baba ağaç,çocuk meyvedir.


Emine Balı Oğuz.