Bir kez koltuk gördü mü, şerefsizlerin kıçı.
Kalkmazlar yerlerinden, yapışırlar oraya
Dışları adamsa da lağım çukuru içi.
İlah gibi taparlar, makama ve paraya.

Kendi bir yerleşti mi, rahatça koltuğuna.
İş verir el altından, yanında kaltağına.
Çaresiz işsizleri, düşürerek ağına.
Paraya para demez, ak der zifir karaya.

Elindeki geçmiştir, gözü sürekli hamda.
Her tarakta bezi var, izi yok keder-gamda.
Mahalle yanıyorken, o keyif çatar camda.
Ağzında sigarası, saç taraya taraya.

Aşıklar, arasında onlar gibi atışmaz.
Nefisleri azgındır, öyle azla yatışmaz.
Muteber insan bunlar, öyle kolay yetişmez.
Bulup oturtuyorlar, çok araya araya.

Özeldir çocukların, dersanesi okulu.
Evlerinin önünde, arabalar kakılı.
Bol keseden dağıtır, ona buna akılı.
Asla merhem olmazlar, kanayan bir yaraya.

İsmailim feleğin çemberinden geçsem de.
Sıradan, mütevazi, bir yaşantı seçsem de.
Fakir sofralarında, isli çaylar içsem de
Yolum düşmez çok şükür, ne köşke ne saraya.

(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)