7
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1593
Okunma
yoldaydım en son
bir adım daha attım
elim göğsüme gitti ne nefes aldım
ne de bir yere dayandım
olduğum yere yığıldım
açtım sandım gözlerimi
ayna vardı tavanda
sesim yok sinirlerim ölüydü
hatırladığım göğsümdeki ağrı
sol kolumdaki karıncalardı bundan öncesi
tepemde ayna vardı
sedyede uzanmış
bilmediğim aletlere bağlı bendim gördüğüm
yeşil önlüklüler vardı başımda
öldü diyorlardı
yanımda kimse yoktu
aynadaki yansımanın aksine.
sırtımı döncek olunca
bir ışık gözümü aldı
karanlıktan aydınlığa bir yol vardı
adım adım giderken aydınlığa
sedyedeki yansımama sırt çevirmiştim
gerinden gelen kızımın sesi çağırdı
’Baba, beni bırakıp nereye gidiyorsun.’
dayanamadım döndüm geriye
sedyeye...
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
