Sevgi kokarız biz
Şuracığımızı tutarak ,
Gözlerimiz umutla doludur hep,
Unutamadığımız enkazların ruhlarında,
Umutlarımızla yaşarız.
Derince sahilin de,
Deprem öksüzlerimizle söyleşir,
Mahşeri gecenin yıldızlarıyla
Sevişiriz ay yüzlümle
Gök kubbe de,
Şehitlerin şahadetinde.

Biz sevgi kokarız
Nefesimizi tutarak,
Umutsuz korkular içimiz de
Dalga dalga büyür
Buğulu gözler de,
Treni, marinayı arar
Çayın asaletini özler,
Ebabil kuşlarını sorgularız gün boyu
Leylim yağmurla gelecek mi?
Gelecek mi?
Bu kez diye.

Sevgi kokarız biz
Kapatarak gözlerimizi,
Umutla
Hicaz ağlamalar yaşarız.
Viran Derince de,
Islak Caddelerin solgun ışıkları
Yavuz Sultanın
Karanlık sokaklarındaki yıkıntılar da.
Sorgularız hep, afatı!
Yağmurlara haykırır
Kanayan köpüklü dalgalara sorarız
Hicaz ağlamalar var mı? Hala diye.

Görkemli geçmişine
Atmış evlerin ıslak asfaltına
Hüznüyle ağlarken Yağmur,
Biz sevgi kokarız,
Yüreğimizi tutarak.
Okyanus tanesi,
Aykırı gönüllerde ölürüz
Deprem şehitlerimizin ruhlarında.

Sevgi kokarız biz,
İçimizi çekerek
İzmit’in, Gölcüğün, Derince’nin
Enkaz içindeki sokaklarının
Deprem öncesine dair özlemi ile.
Kopamayız,
Kopamayız
O azgın fayın ateş topunu kustuğu
Körfezin, atmış evler Harikalar sahili’nin
Muhteşem
Mehtaplı yakamozlarından,
Havai fişeklerin ışıltılarından
Kopamayız biz,
Kopamayız.

Beşinciiklim’de
Aşk ve umutla yeşerir
Fay hüznüne “son”, son deyişimizle
Sevgi kokarız biz,
Sevgi kokarız.

Ömer Faruk Toydemir