nedense çoğu insanlara hep karamsar baktım
her anda tedirgin
zira iç yüzleri karanlık dışı süslü püslüydü
bu vicdansız zamanda
çokta parlak görünüyor yetkin insanlar
ne yapıp da ettiklerini kestirmek ne mümkün

oysaki doğuştan gelen
ak ve paklıktan çıkamamıştı çocuksu saflığım
hep boynu büküklüğünün içinde
zoraki idi haylazlıklarım
ürkek ama umut doluydu hayal yumağım
hayallerimin saf ve temizliğinde oyalanarak
fitne fücurun içinde
upuzunca bir çapalayışta durdu beklentilerim

vicdani muhasebem hep beni borçlu çıkarıyordu
merhamet edişte kalırken davranışlarım
ayamayıp düştüğüm tuzakları saymazsak
göz göre göre düştüğüm kuyular hep kupkuruydu
kendime kalkan yaptığım doğrularım
insanlıktan yoksul yürekliler tarafından eğriltildi
durup durduk yerde de
çıkmazlara saplanıp ta kaldı atimin geleceği
bu yaşantıda ben
çok yılıp da usandım bu vaktin vakitsizliğinden

aklımın ipi sımsıkı kördüğüm bedenime bağlı
beynime girmek isteyen
art niyetli kurtların kemirişlerinden dolayı
isyanımsa tavrımın her taraftan kuşatılmış olması
beni çark ettiremese de
bıkıp usandım düşüncelerimin işgalinden
ve de her anını sefilce yaşadığım
bu yalnızlık girdabında çok sıkılıyorum

uyumsuz kalınca
her bir şeye yaban kaldı gönlüm
gecelerimde bir başıma
ortamın bozuk nefesini tesbih gibi çekiyorum
aykırı kalan sözcüklerimin
tesirsiz ligini bir türlüde anlayamıyorum
her bir hecemin nefesi ensemde

bu sorumsuz ve duygusuz ortamın rüzgârının önünden
tek kurtarabildiğim o saf çocukluğum
yaşamama şartlı koşulan ise hayasızlık
gönlümü hoyratça yıkanlar kullananı solladı
bu hayatımın ortasına düşen kor ateş
beni ayaktan başa dek dağladı

hep bir ileri iki geri sekişte kaldım
yeter artık beni geri al diye kaç kez yalvardım

sayı saymayı da unuttum artık…



AZAP...(Kadri Atmaca) 12.11.2022