2
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
471
Okunma
Sen;
Yere gelmiş sırtımı toprağa bahşetmeyi düşünürken,
Çaresizliğe açtığım kollarımın uzandığı,
Nadide bir çiçeksin yarık bir kayaya tutunmuş.
Karanlığımda kaybolmak üzereyken ben,
Sana bakarken,
Utandım azminle dimdik ayakta duruşundan…
Hislerimle dokundum önce sana,
Ruhumu okşadı sanki kokun.
Koynumda ısıttım üşüyen yapraklarını.
Bağrıma saçak attı sanki kökün.
Sen bende, ben sende can mı buldum ne ?
İlk kez böyle bir haz duydum.
Ben senin adını “Günışığı” koydum..!
Koynumdan doğ her sabah Günışığım.
Önce beni ışıt.
Gezin bedenimin soğuk coğrafyasında.
Geçtiğin her yeri ısıt.
Yılların üşümüşlüğü var yüreğimde.
Yanımda kal,
Çekip gitme.
Ne olur,
Sen de beni terketme.
Günışığım,
Ben zaten hüsranlarla tanışığım…
(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)
5.0
100% (5)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz