Her güne bir gün ekleyip bekleyen
Tarihthe okunamayan mezartaşları
Kadar yorgun
Sana bakan gözlerim
Kadar hisli ve bitkin
Duyduğum her hıçkırıkta
Seni ağlayacak
Kadar gariban
Mutsuzluğum
Kadar zengin
Yalnızlığım
Kadar perişan
Kadarı bu kadar
Çok kullanacak
Kadar şuursuz ve çaresiz
Kendi ölümüm
Kadar mutluyum şimdi

Biliyorum sen yoksun
Çeşmeden akan suda
Baktığım aynada
Sesine benzeyen
Duyduğum herhangi
Kadın sesinde
Gardırobumda boşalan
Askılarda ve raflarda
Diş fırçamın yanında
İkimizin yan yana
Oturduğumuz koltuğun
Çöken minderinin
Benim olmadığım tarafında
Biliyorum
Yoksun sen artık

Senin fiziksel bütünlüğün
Değil
Her zamanki yokluk
Kemale erdiriyor beni
Sensizliğimde
Ve de
Sessizliğimde
Her tıkırtı ürpertiyor
Gelecekmişsin gibi korkuyorum
Hazır değilim gelmene
Artık
Kendi ölümüm kadar
Mutluyum gittiğine