Çocukluğumu arıyorum;

Çocukluğumu arıyorum boş sokaklarda
Hiç bir iz yok gidenlerden
Ölüm sessizliği çökmüş etrafa
Ne bir ses var, ne çocuklar ağlar
Koca ağaçlar yıkılmış,
köprüler kaybolmuş .
Su içtiğim pınarlar akmıyor,kurumuş
Bahçeli evlerin kapıları kilitli
Bacaları tütmüyor, yemek kokuları gelmiyor mutfakdan
Kapı önünde oturan ihtiyarlar yok
Ne inek kalmış nede koyun-kuzu
Yalnızlığa bürünmüş meralar
aynı ben gibi
Küsmüş konuşmuyor benimle
Haykırıyor sessiz çığlıkla
“ gittiniz terkettiniz beni” diyor
Okul garip kalmış. Çocuk sesleri gelmiyor.
Çelik-çomak, saklambaç oynadığım arkadaşlarım yok
Tanıdıklarımın çoğu göçmüş öbür dünyaya.
Söğütler selviler bile kurumuş,
Kimbilir belkide kahrından
Kalem gibi minareden ezan yükseliyor, ama cemaat yok
Köyümde yapayalnız gezerken kimse farketmedi
yüreğimdeki ayazı
Sararan yapraklar savrulmuş. Tıpkı bizim gibi bi yerlere
Bir umutla bekliyorum
gelecek yazı
Çocukluğumu arıyorum ıssız yollarda
Şerife Bozoğlan Eker
25-10-2021