Yıllar geçti
Eskidik eksildik
Geçmişin tozlu izleri
Ruhuma işlenirken
Kederin acı figanı
Yeni yetme kalpleri delip geçti...

Kime şiirler yazılacak
Sonsuzluğun adı olan aşka mi
Araf’a sığa bilir mi
Çaresizliğe çare
Acıya şifa olabilir mi
Oysa ki hepsini tek sebebi
O değil miydi..

Kim cehennem de yanacak
Hangi günahın sahibi.
Hangi mazlum
Kim yaşayacak dünyadaki cehennemi
Aşkın bedeli mi bu
Yoksa günahımızın
bir sebebi mi bu

Gök yüzünü hüzünlenirken
Bulutlar kızıla boyanmıştı
Aklım avuçlarımda kaymıştı
Araf’a sığamıyorumdum
Bu aşk beni yiyip bitirecek...


Anılarda kalmıştı her şey
Demirden yapılma bir kafeste
Sonun sonunda
Yaşam denen şeyin sonunda olurken
Ateşten nefesler alıp verirken
Gözlerimin önündeki karartılar
Aşkın dünyasına
Yeni bir kapı açıldığını
Bilmedim bilemedim
Boğazımı yırtarcasına haykırırken
Pirinç boğanın içinde
sesim titretirken arşı
Hayat denen şeye veda ederken
Pervanenin aşka atlamak için
Yay çizerken
Ben atlarken
Kıvılcımlarda gördüm sonsuzluk
Baktım içimdeki dünya toz duman oldu
Tekrar baktım yandım
Yok oldum deryada..