İstanbul’u görüyorum tüm heybetiyle
Ben bir sessiz vapurda üzgünüm haliyle
İçimde bir taş boğazımda yumruk ile;
Oturuyorum ve İstanbul’u izliyorum sessizce

Bir ucunda ben diğerinde o ve tüm saflığıyla
Esen rüzgarla gelir güzel kokusu burnuma
Her kokusunu çekişim koparır içimde fırtına
Kapıyorum gözlerimi nefes alıyorum bir daha

Alıp götürüyor aklımı uzak hayallere
Hayallerim de bile uzaksın bana biçare
Sadece düşlerimde kavuşmak seninle
İnanıyorum düşlerime olmuşum zaten divane

Orada olduğunu bilmek
Ama yanına gelememek
Oturup da yanına gözlerine bakamamak
Çok zor olsa gerek çok zor

Yollarımız ne kadar ayrı olsada;
Ruhlarımız bir olsa ne fayda
Üzüyor beni kıtaların birleştiği noktada
Biz birleşemiyorken sessiz vapurda...

Ah ne kadar acıtıyor canımı bir bilsen
Hemde sen beni farketmezken
Sana olan aşkımla yanıp tutuşurken
Düşlüyorum seni hala ağlarken

İniyorum yavaş yavaş sessiz vapurdan
Seni izliyorum geçerken yanımdan
Bakıyorum gözden kaybolanadek ardından
İstanbul tüm güzelliği ile ağlıyor arkamdan

Yağmurlar yağıyor sen giderken
Gözümdeki yaşlar dinmezken
İlaç olmuyor hiç zaman
İstanbul ağlama daha fazla arkamdan
Ben değilmiydim zaten boğazı dolduran