Sevgili anneciğim;
Her an beni düşünmeni gözyaşı bulutlarını bileyerek geçirmeni istemem elbet.
Lakin bilirim ki ana yüreğin dayanamaz bulutlanırsın her an
Döktüğün her gözyaşı oysa yaralarımı aynı hissiyatla yakıyor be anne
Senden dileğim bir arzum var, lütfen bunu çok iyi düşün.

Hangi ana evladının üzülmesini ister, bunu benim için yapar mısın?
Bunu istemekle çok mu haksızlık ediyorum diye düşünme lütfen
O yufka yüreğini çelikle döşemelisin ki
Kendimi daha da metanetli hissedeyim… O halde
Varsın aslan kafesinde boğulsun.

Sana sık sık mektup yazmaya çalışıyorum anne
Her hafta ziyaretime geldiğini öğrendim arkadaşlarımdan
Ancak görüşmemizi istemiyor engel koyuyorlar biliyorum
Aslan doğurmanın bir bedeli olmalı demi ama.

Uzaktan da olsa, keskin bakışlarım paslı çerçevenin buzlu camını parçalayıp gördü seni
Yavrusunu yitirmiş bir ceylanın çırpınışlarıydı gözlerin
Lütfen kendini yorma böyle hırpalama…

Bir lodos esintisi sanki hissetmiş olmalı özlemimi hasretimi
Kokunu aldı bana getirdi
Hani sana koşar sarılırdım ya çocukken, bilemezsin…
Kokunu içime çeker, doyamazdım sıcaklığına hiç
İşte yine öyle özlemimi bir nebze dindirdim
Çektim doya doya son kez…
Dünyanın en nadide taze çiçeklerinden de güzel
Şifası aşısıydı kokun.

Zaman bizi erken savurdu uzaklara anne
Hatıralarımdan gitmiyor hiç
Elimden tutup her bahar ayı bahçemizi çapalardık birlikte
Karık karık fidanları dikerdik
Ellerin bir başka okşardı toprağı
En leziz domatesler kokundan alırmış meğer
Yeşerirken bereket.

O bahçemize benim için
Bir Beyaz lale, Bir pembe karanfil,
Bir de kırmızı gül diker misin?
Son Arzu’m budur senden anne
Hakkı’nı helal et.
Ellerinden hasretle öpüyorum
Oğlun…