Nedir yaşamı anlamlı kılan?
Herşey ters gitsede,
Dibe vursada,
umut etmek değil midir?
Yeniden kalbi çarptıran.
Peki umutları tüketen yaşamak mıdır?
Pastadaki mumlar arttkça mı azalır umutlar,
Geceleri bizi gözetleyen yıldızımız kayınca mı kayar umutlar,
Biz yaşlanınca mı yaşlanır onlar,
O halde neden hala babamın umutları var da,
Benim yok!
Ne çabuk tükendi içimde açanlar...
Kim tüketti dibine kadar parlayan hayallerimi!
Ne zaman böyle yaşlandım ben...
Sakın aralamasın kimse ruhumdaki perdeyi!
Bakmasınlar gözlerimin içine,
Görmesinler...
Yasım var bugün, bundan sonraki gün...
Çok işim var.
Kolay mı kendi içine mezar kazmak...
Dokunmayın sakın,
Bu sefer dokundurtmam!
Benim yüküm bu , ben taşıyacağım!
Gözlerimden akanlarla ben yıkayacağım,
Ben gömüceğim.
Öldü artık ,kimse üflemesin yaralarına!
Benim umutlarım kimseye yük olmadan öldü.
Bir daha kimse onları çalmasın diye,
Mağrur kalbimin ıslak köşesine gömüldü...