Karanlık bir tünelde
Tek ışık kaynağı olan
Lambaları sen takmışsın
Süslemişsin karanlığı

Okyanusun dev dalgaları
Belirmiş hayalinde
Belki tünelin çıkışında

Yeşil dümdüz bir ova
Kırmaz mıydı korkularını

Ben hasretim
Paylaşılan güzelliğe
Ondandır bu şiirde bahsetmem

El ele
Buluttan buluta zıplayarak
Yardığımız göğün mavisi
Alsın götürsün bizi
Mutlluluğa

Bir çiçek
Renklisinden
Koparıyorsun
Veriyorsun bana
İçimdeki sevgiyi
Katlıyor bu çiçek

Çiçekler güzeldir
Çok
Renkleri göz kamaştırır
Bilirsin sen de
İşte öyle boyuyor dünyayı
Bana verdiğin bu çiçek

Ağustos böceklerinin
Sesi duyuluyor yakından
Adeta ormanın melodisi
Hatırlatıyor nerede olduğunu
Öyle mutluyum ki
Sen de varsan
Tamamdır bu eşsiz tablo

Bir ırmak akıyor
Su sesi hafiften fonda
Berrak
Dokunuyorum
Su serin
Ah ne güzel

Ormanda gezerken
Görüyoruz sessiz bir göl
Soyunuyoruz
Giriyoruz göle
Çıplaklığımız şehvetten değil
Yansıttığımız masumiyettir o

Yapraklar düşmüş ağaçlardan dört bir yana
Üzerine basıp ilerledikçe
Yol oluyor
Kalbimizden ormana

Gece oluyor
Yıldızlar beliriyor
Hepsi karanlığı ışık saçarak bölüyor
Hepsi bir pırlanta adeta gökte

Öyle güzel
Öylesine güzel