2
Yorum
14
Beğeni
0,0
Puan
741
Okunma
bütün ipleri sana veren gönüllü bir kuklaydım
ikimiz de acemiydik
ben oynamaya
sen de oynatmaya alışkın değildin aslında
senaryoyu yazan mı
o hep perde arkasında
bazen ipler dolanıyordu ellerine
bazen de koptuğu oluyordu
kol kırılsa da kimi zaman
yen içinde kalıyordu
zaman sonra alışıyor insan
alışkanlık mıdır bağımlılık yapan yoksa başka bir şey mi
bilemedim
senaryoyu yazan da sır vermedi zaten
adı dışında
bir de her şey gibi sonu var
demiş en başında
ya ipler aşındı
ya zaman
-sonra
ne sahne kaldı geride
ne mekan
şimdi ayakları üzerinde durmaya çalışan kuklayım şu hayatta
kas hafızasını silebilir miyim düşe kalka
bilmiyorum
senin de işin zor
ipini yitirmiş çocuk gibi küsmüşündür uçurtmaya
göğe
kuşlara
kuşa ağ çeken senaryoya..
Cevap Yaz