(Fasl-ı Muhabbet şiiri)

Yüce Allah’ın kulu, hem de Resul’ü idin
Müşrik olana korku, saldın ya Resulallah.
Ümit kesmek olur mu? Teminatı ümidin
Ümidi garantiye, aldın ya Resulallah.

Bekliyordu insanlık cehalet çok azmıştı
Papaz haham bilirdi çünkü kitap yazmıştı
Kendilerden değilse mezar bile kazmıştı
Şok olan Yahudiye, faldın ya Resulallah.

İnsanlığa hem rehber, hem de müjdeci oldun
Sana uyanlar için yanılmaz doğru yoldun
Bazen üzen olsa da sarıp kollayan koldun
Taş kalbi yumuşatan, ‘dil’din ya Resulallah.

Senin geleceğini melekler haber verdi
Annedir her zorluğa dayanıp göğüs gerdi
Annelik duygusunu tattı murada erdi
Henüz doğmadan yetim, kaldın ya Resulallah.

Seven ve sevmeyene, emindin onlar için
Şifa kaynağı oldun inanan canlar için
İlham kaynağı idin şair ozanlar için
Sevginle gönüllere, doldun ya Resulallah.

Altı yaşına geldin, annen elinden gitti
Yetimdin kader seni, şimdi de öksüz etti
Deden ele vermedi, hemen yanında bitti
Hem yetim hem öksüzdün, soldun ya Resulallah.

Cebrail “İkra” dedi kırk yaşına gelince
Israrla oku dedi melek senin dilince
O an korku yaşadın Hak Emri’ni bilince
Böylece son peygamber, oldun ya Resulallah.

Cehalet gömüyordu, kızları diri diri
Hepsi aynı kafadan önlemiyordu biri
Tapındıkları taştı, putları nasıl iri
Bu inanış yanlıştı, bildin ya Resulallah.

Behlül fazla çırpınma yazmaya gücün yetmez
O zaten gönüllerde müşrik asla yâd etmez
Affeder, taş atanı kimselere kin gütmez
Karşılaşsan da yine, güldün ya Resulallah.

09.10.2022