SİLİNMEZ

Bugün günlerden 11 Ekim;
İçim buruk;
Gözlerim nemli.
Hatırlamak istemesem bile;
Silinmez hafızamdan.
Seni kaybedişimin ikinci yılı;
Unutmadım;
Unutamam seni.
Her geçen gün artıyor;
Sana olan özlemim.
Alışırsın demek kolay;
Sadece acı ile yaşamayı öğretiyor hayat.
Hatıralar canlanır;
Baktığım her yerde seni görürüm.
Anlatmaya kalkıyorum;
Ne kadar anlatabilirim?
Bilemez yaşamayan;
İçimdeki yangını;
Yüreğimdeki acını.
Boş bakışlar hakim;
Bugün benim üzerimde.
Boşlukları doldur derdin;
Olmuyor olmuyor.
Bu boşluk dolmuyor;
Dolduramam.
Doldurmaya ise;
Hiç niyetim yok.
Sen anlardın;
Sen bilirdin beni.
Şimdi ise;
Ben dahil bilmiyorum kendimi.
Hatıralarınla;
Yaşatmaya çalışıyorum seni.
Bazen gülümsüyorum;
Bazen ise;
Gözümden süzülen gözyaşları hakim oluyor.
Üzülme dediğini duyar gibiyim;
Nasıl üzülmeyeyim?
Kolay gibi görünse bile;
Göründüğü gibi değil hiçbir şey.
Her gün özlemek;
Bakıp görememek;
Üstüne her gün bunlarla yaşamak var.
Sıfırların yanına rakam koymak;
Yada boşluk doldurmak;
Sanıldığı kadar kolay değil.
Çok konuştum yine;
Farkındayım.
Ben seni çok özledim BABAM.


AYKUT UYSAL