Tahlil ettim,
Sorguladım,
Ayrımsadım,
Ayrılmadım hiç
Yaşam denilen anlamsızlığın içinden,
Hep yanındaydım kendimin,
Hiç yalnız bırakmadım onu,
Kalabalıklarda bile...

Sabaha kadar uyumayıp
Annesını yorgunluktan bitiren bir çocuğun,
Sabah gülümseyişindeki,
Unutuşunu da yaşadım,
Bir gece önceki bitkinliğin dinişini de...
Tükenişini de...
Dursun artık zaman,
Saatler geçmesin:
Ölsem, dediğim zamanlar da oldu,
Hiç bitmemesini istediğim saatler de...

Zaman dursun, ölsem...
Zaman dursun, kalsam
Hep böyle,
Yüzümde bir gülümseyiş,
Bitmesin bu an,
Dediğim de...

Çoğaldım,
Azaldım,
Bittim,
Tükendim,
Yeniden doğdum,
Yıkıntılardan bir köşk yaptım kimi zaman,
Yeniden dirilttim içimdeki çocuğu...

Kimi zaman da kendi ellerimle boğdum
Hatamın ciğerine vura vura.
İnsanı yaşatan sevgi,
Kendine duyduğun saygıymış.
Her şey tükense bile,
Sevgi Saygı tükenmemeli...

En dipte olmak nedir,
Karanlık nedir,
Nasıl aydınlığı unutur insan zamanla,
Onu da gördüm...
Bitti sanılan her şeyin yeni bir başlangıç olduğunu da...
Işık her zaman vardır,
Ne kadar karanlık olsa da,
Aydınlanır insan zamanın içinde zamanla....

Bir veda busesi ardımda kalanlara...
Bir hoş sedâ sefa demeti
Hayallerine koşanlara...

Hayrola
Aşkola...
M.K