Kumrular için sadece iki dal çöp
Yuva kurmaya yeter
Umutlar boğulmasın
Hayaller örülsün çiçek açan gözlerde

Ey yalnız yürüyenler
Başıboş ayak sesleri kaldırımlarda yankılanırken
Irkçılığın olmadığı bol güneşli düşüncelerde
Umut bizi birbirimize bağlar

İlkbahar bitiminde bahçelerde can çekişen laleler gibi
Nefret ve aşk öfkesi yankılanıyor her yerde
Dünya yaşlanıyor insanlar boş konuştukça
Bırakın da zaman gölgeleri kovalasın

Gözyaşlarımı biriktirdiğim kavanoz kırıldı
Her yorulduğumda çaresiz sana geri dönüyorum
Bir güvenlik açığı oluşturduğumu hissediyorum bu yüzden
Artık sadakat ağaçları filizlensin yüreğinde

Umut ışığı güven olmadan yanmaz ki
Sabırlı ol yalnızlığım demek boşuna
Şansım ol ve sıfırdan başlayalım yeniden
Uçurumlara sevgi tohumları atarak

Haydi, caddenin en hüzünlü şeridinden yürümeme izin ver
İyimserlik dizeleri yazsın kalemim
Mutluluk şarkıları yankılansın adım attığımız her yerden
Toprak her şeyi yutar

Seğmenoğlu