Şu betondan evler ve toprak yollar
Uçsuz uçurumlar, dipsiz gökyüzü
Kartondan olmalı bütün insanlar
Ve oyun hamurundan elleri, yüzü.
Gömülmemeli hiç o el, o gözler
Yıllarca haykıran o yorgun sesler,
Ve yokluk içinde alınan yaşlar,
Bir kısa tarihe sığdıracaklar,
Ve adın, soyadın olacak taşlar.

Şu attıkça atan, durmak bilmeyen
Onlarca giden var, yüzü gülmeyen
Geride tek hatıra koymayan,
Kartondan olmalı bütün zamanlar.
Bir afaki ümit, bir yarın, bir dün
Hatıra olmalı unutulmayan.
Zihinler olmalı bir karton gibi
Katlanıp sığmalı ceplerimize
Gidenler binerken teknelerine,
Yüzünü bırakmalı ellerimize.

Kartondan olmalı her şey ve herkes.
Unutulmamalı hiçbir yüz ve ses.
Uçup gitmemeli bu kadar kolay
Yaşarken o zorla alınan nefes.

Kartondan olmalı kederlerimiz,
Bir gece görülen o korkunç rüya.
Bir göl, bir akarsu, durgun bir deniz
Batıp batıp çıktığımız şu dünya.


Nuray Kaçan-

2022 Eylül

Türkistan-

" Bugün sonsuzluğa kanatlanan son ulu çınarımızın (anneannemin) anısına..."

Boynunda biriktirdiği renkli boncuklardan yaptığı bir kolyesi vardı
Kulaklarında dedemden kalma paslı, bir sarı küpe
Bir de her çocuğa yetebilen cevizleri, armutları
Sığdırdığı peştemalin içinde bir dünya.
Sen asırlık çizgilerinle, kahkahalarınla
Hep kal bizimle.
Sen hiç ölme."