eskiden babam okşayınca saçlarımı,
uyurdum dizlerinde gülümseyerek...
_____şimdi saçımı okşayınca ağlıyorum,
_____neden ağladığımı bilmiyorum ...
belki içimde büyüyüp evren olmuş yalnızlığıma,
belki içinden kurtulamadığım o şevkat boşluğuna,
belkide çektiğim onca acının sarhoşluğuna,
ağlıyorum babamın dizelerinde usulca...

eskiden annem yüzümü öpünce gülümserdim,
şımarır,delirir,atlar,zıplar sevinirdim...
_____şimdi yüzümü öpünce ağlıyorum,
_____neden ağladığımı bilmiyorum...
belki içimde birikmiş bir tebessümün yokluğuna,
belki yüzümde hissettiğim korkularıma,
belkide kaybolan bir aşkın bitmeyen yasına,
ağlıyorum anneme bakarak masumca...

eskiden duyunca bir çocuğun sesini,
koşar oynardım onunla,umursamadan yaşımı,
_____şimdi çocuk sesi duyunca ağlıyorum,
_____neden ağladığımı bilmiyorum...
belki içimde çocuk kalmış umutlarımın yıkıldığına,
belki çocuk gibi herşeyden habersiz kalamadığıma,
bekide hayaliyle yaşadığım o kızımın hiç olmayacağına,
ağlıyorum bir çocuk sesi duyunca...

eskiden sarılır yaşardım umutlarıma sıkıca,
şimdi sarılamıyorum hiçbir umuduma,
_____şimdi umut"sözü"duyunca ağlıyorum...
_____neden ağladığımı bilmiyorum...
belki umutlarımın olduğu o günleri bulamadığıma,
belki o günleri geri getiren birşey olamayacağına,
belkide artık hiçbir umudumun olmadığına,
ağlıyorum" umut"kelimesini anınca...