Bazen yalnız kalmalı insan,
Kalabalıklara sırtını dönüp.
Dinlemeli ruhunun engin sesini.
Ele avuca sığmayan çocuk vurdum duymazlığıyla,
Nemalazımcı coşkun neşesiyle,
Bakmalı geleceğe uzun uzun.
Mesela umudun zirvede,
Acının en dipte olduğu hayaller kurmalı.
Dertten söz açılmamalı,
Hele gözyaşı, yokluk, kötülük hiç uğramamalı evlere.
Tabi aşkın da sevginin de ağır bir asaleti olmalı,
Kıymeti düşmemeli ayaklar altına...
Herkese mavi boncuk dagıtmamalı dil,
Bülbül gibi daldan dala konmamalı gönül.
Sevmenin de yiğitçe bir adabı olmalı.
Değerli olmalı aşk,
Meze edilmemeli ruhu süflilere.
Eşyadan daha ucuz olmamalı insan,
Sevgiyi, ilgiyi, şefkati, saygıyı hak etmeli,
Sayılı nefesi, ömrü boşa ziyan etmemeli.
Öyle bir yüreği olmalı ki insanın,
Mevlana gibi gel demeli, tövbesini bile bozana.
Kıymamalı, yan bakmamalı hiç bir can, hiç bir cana.

Şirazesi kaymış çoğu şeyin,
Düşünüp anlayan var mı bilinmez.
Hisseden var mı olanı biteni,
Ve dahi aşkı sevgiyi?
Perdesi ineceği güne kadar,
Ağır aksak gitse de akacak hayat.
Zifiri geceler bazan güneşe dönüyor yüzünü.
Bekliyor, bekliyor gülümseyerek.
Bir çiçeği koklar gibi çekiyor ta derine.
Bir şeyler fısıldıyor kulağına bilmem ki ne?
Gönlünden taşıyor aşk ve sevgi,
Şiir oluyor her şey sanki.
Titriyor dilden dökülen kelimeler,
Bilmem hangi mevsim taze, hangi ay hangi gün bayat?
Vedalar başlıyor derin sessizlikle.
Ben kulaç atarken sahi sen nerelerdesin?
O vurdum duymaz hallerin yok mu,
Kahrediyor beni.
Asi bir fırtına gibi aniden kopuyorsun.
İçimden sessizce uğurluyorum seni.

Eylül 2022
Orhan Şentürk/Antalya