AHVAL

Dünya bize biz dünyaya el olduk
Hakk’dan gayri güvenecek liman yok
Yıllar yılı boşa yandık kül olduk
Kalpler kurum bacalarda duman yok

Modernleştik çırılçıplak soyunduk
Ebu Cehil renkleriyle boyandık
Nefs odunda cayır cayır göyündük
Sinelerde tahta kaldı iman yok

Kadın erkek kalmamış hiç hayası
Maske düşer çıkar birgün foyası
Hiç mi gitmez tırnakların boyası
Zannedersin gusül edip çimen yok

Camiiler yaptırdık mermer döşedik
Bugün nikah yaptık yarın boşadık
Sözde müslümanız Nemrut yaşadık
Boş gezmekten ibadete zaman yok

Sıfır beden olmak için yarıştık
Köyden geldik sosyeteye karıştık
Ahbaplarla avm’de görüştük
Kafemiz var evimizde somun yok

Taziye evine tatlı götürdük
İki dirhem bir çekirdek oturduk
Geleneği göreneği bitirdik
At gibi kişneriz sap yok saman yok

İffetsize çapkın dedik akladık
Elin bahçesinden çiçek kokladık
Suçumuzu zamaneye yükledik
Mezhep genişledi şek yok güman yok

Hile hurda girdi her işimize
Kul hakkı işledi sol döşümüze
Taş yağsa yeridir şu başımıza
İnsan bu ya çevirmedik dümen yok

Anamızla bağımızı bitirdik
Yaşlanınca huzureve götürdük
Baş köşeye kedi köpek getirdik
Arkasından dua telkin uman yok

Mama için döktüğümüz paralar
Sabilerin hali beni yaralar
Nurgül’üm der içerimi paralar
Anasını doya doya emen yok

Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAŞ