Nereye çıkar bilmem, bu gün yolların sonu.
Ruhumu zapteyleyen, kafesi kırdım bu gün.
Toprağa bakar oldu, yorgun kolların yönü.
Ne kaldı benden geri, kendime sordum bu gün.

Çocukluktan başlayıp, geçen yıllara baktım.
Yürürken bastığımda, göçen yollara baktım.
Ömrümü adım adım, içen yıllara baktım.
Muhasebe eyleyip, aklımı yordum bu gün.

Bazen tebessüm ettim, bazen gözüm yaşardı.
Göz yaşımla ıslanan, kalem bile yeşerdi.
Bıraksam yüreğimi, hançer gibi deşerdi.
Anılar arasında, köprüler kurdum bu gün.

Kendim cevap vererek, karşılıksız çağrıma.
Aylardır sol yanımda,hiç dinmeyen ağrıma.
Dişlerimi sıkarak,taşlar basıp bağrıma.
Bütün özlemlerimi, zincire vurdum bu gün.

Nice şiirler yazdım, tek bir acım dindi mi ?
Defalarca yıktılar, tekrar tekrar bendimi.
Baktım olacağı yok, diri diri kendimi.
Allah rahmet eylesin,toprağa verdim bu gün.
(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)