İçimdeki fırtına;

Evin arkasında güneş duruyordu.
Aylardan Eylül, üşüyorduk
Sokakda biri sessizce ölüyordu
Şehrin insanları gamsız gülüyordu

Gönül viran olmuş, karanlık çökmüştü
Göçmen kuşlar zaten çoktan göçmüştü
Gözlerindeki feri sanki sönmüştü
Aşık maşukunu hasretle arıyordu

Semada bulutlar sıralı yürüyor
Garip üşümüş sogukda öksürüyor
Sanki ileriyi, geleceği görüyor
Etrafa anlamsızca bakıyordu

İnan bulsalar vuracaklar
Kalbini bırakmayıp kıracaklar
Gönül Kabe’sini yıkacaklar
Hırslarından heryeri yakacaklar

Sevinçden gözleri parlıyordu
Durup, durup ileri dalıyordu.
Bulduğu herkese seni soruyordu
Sevdigini kolluyor, hemde koruyordu

Yerim yok , bilmem nerde kalacağım
Güzel günleri hep hatırlayacağım
Sevdiklerimi bulsam, kucaklayacagım
Yagmurda sırılsıklam ıslanacağım

Sonbahardı, yapraklar sarardı
Hüzün çökmüştü, gözleri ağladı
Kederli hali , yürekleri dağladı
Aşkını sessiz, sessiz haykırıyordu

Piri faniyim, hem yoksulum
Garip bir kul, hem öksüzüm
Sokaklar soguk, hem yalnızım
İçimdeki fırtınayı susturamıyorum

Şerife Bozoglan-Eker

05-09-2019