17
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
1989
Okunma

Ne zaman keman sesi duysam,
Mest olur, kendimden geçerim.
Gözlerim ufuklara dalarken,
İmbatı, yüzümde hissederim.
Saçlarım uçuşurken rüzgarda,
Mavi denizin dalgalarında,
Yükselip inerken dalgalar.
Kaybolan, bir umudu beklerim.
Beni kendimden alan seslerin,
Büyüsüne kapılıp giderim.
Karanlıklar ardından çıkacak,
Mehtabın ışığını beklerim.
Şu an, ben,ben değilim sanki.
Bu güzellikler, içimde yankı.
Keman çaldığım, o günlerdeki
Duygusal gençliğimi, özlerim...
Ülkü Ahıska 30.AĞUSTOS.2008
Bir zamanlar İzmir Konservatuarı
keman bölümü öğrencisiydim.
5.0
100% (10)