Yüzüme bakmadan, elimi tutmadan
Hani, başını öne eğmiş, gitmiştin ya,
Yarım kalmıştı dudaklarımda, kal deyişim,
Sana dâir ne varsa yüreğimde,
Damlamıştı ya gözlerimden.
Attığın her adımda,
Bir direği yıkılmıştı ya umudumun,
Tahammülümün çatısı çökmüş,
Duvarları devrilmişti ya evimin.
Dizlerimin bağı çözülmüş,
Tökezleyip düşmüştüm ya yerlere,
Duymamıştın ya hani,
Gözlerimin feryad-ı figanını,
Dudaklarımda sustuklarımı görmemiştin ya,
Hani, kuruyup çürüyen ağaçlar gibi,
Parçalanıp karışmıştım ya toza toprağa,
Çok şükür yıllar gelip tuttu elimden,
Yeniden kaldırdı beni ayağa.
Yine, yeni umutlarla doldurdu hayat,
Yangın sonrasına dönmüş yüreğimi,
Pupa yelken vedâ ederken,
Senden kalanların cümlesine,
Şimdi zamanı mıydı?
Arkana bakmadan…
El sallamadan ayrıldığın,
Yakıp, yıkıp, harabeye çevirdiğin,
Bu köhnemiş rıhtıma,
Ağlaya sızlaya geri gelmenin?
Ey sevgili söyle!
Zamanı mıydı dönmenin?
Unutmadım seni,
Unutmadım, lâkin alıştım yokluğuna,
Sensizliği sevdim senin yerine,
Hasretine vuslatından daha çok bağlandı yüreğim,
Gelme... Sakın gelme,
Aşka zerre kadar saygın varsa dönme.
Yıllar var ki,
Sensizlikle hemhâl olmuşum,
Sende kaybolmuş, yokluğunda doğmuşum
Sensizlikte, seni Yaratan’ı bulmuşum,
Gelirsen yine, yeniden alışır sana gözlerim,
Dönersen tekrar acır, yanar, kanar yüreğim.
Gelme!
Ebediyyen kal, gittiğin diyarlarda,
Beni merak etme sakın,
Her şey yolunda buralarda!
Gelme... Ne olur gelme.
#aslanyılmaz#sürgünadam#