“Yüreğim yangın yeri” dedim,
Ne ateşimi gördün, ne de söndürdün.
Bir kez gönül gözünle, baksaydın gözlerime
Yanardı avuçların,
Yüreğimi alsaydın ellerine.
Kayboldum gözlerinde,
Ne olur ağlama,
Yaşlanıyorum artık,
Kalp atışlarım yavaşladı.
Güldüğüm filimler azalırken,
Ağladığım şarkılar çoğaldı.
Her gün biraz daha yalnızlaşıyorum,
Ama şikâyetçi değilim hâlimden,
Ciğerlerime seni dolduruyorum
Sigaramın dumanıyla,
Kokunu sindiriyorum,
Sensizliğin hasretiyle sararmış,
Yalnızlığımı paylaştığım odamın duvarlarına.
O anlarımda hep seni yaşıyorum.
Biliyorum, dönmeyeceksin,
Dönemeyeceksin.
Zararı yok,
Gelmesen de olur.
Şimdilik hâtırâlar yetiyor bana.
Günaha mı giriyorum?
Hayâlimde saçlarını okşarken.
Öperken cüzdanımdaki resmini,
Bilmiyorum,
Ateşe dokunmuş gibi yanıyor,
Ellerine değince ellerim.
Yazamıyorum işte,
Bu şiir de yarım kaldı.
Kalkalım yavaş yavaş,
Garson, getir artık şu hesâbı,
Hasbihâlim yeter mısralarla.
Şâir değilim ki, şiir yazayım,
Kapatalım defteri, kitabı,
İçmedim, içmeyeceğim,
Zaten sarhoştu yüreğim,
Sevdiğimin hasretiyle.
Öylesine geldim, gidiyorum,
Olmaz ya, şâyet soran olursa,
Şâir bozuntusu nerede diye, beni,
“Sararmış eski bir resme bakıp bakıp,
Üç beş satır karalayıp gitti” dersin.
“Sevdiğinin hayâline dalıp dalıp,
Sevdikçe yandı… Yandı…
Yandıkça eriyip bitti” dersin.

#aslanyılmaz#sürgünadam#