Ağladıklarımı yazmayayım, dedim
Geriye yazacak bir şeyim kalmadı.

Çağı gördüm,
Çağı duydum,
Çağı yaşadım.
Ve bu çağ
Yangın çağıydı,
İçinde yüreğim kaldı.
Bu çağ çığlıktı,
Bizi ağlattı, bizi yaktı.
Bu çağda Akdeniz ruhuma doldu,
Yüreğim bir Akdeniz oldu.
Ve bana her sabah
Bebek çığlıklarıyla uyanmak düştü
Her akşam
Anne feryatlarından uyuyamamak yazgım oldu

Bu çağ Soma’ydı
Yürekte ateşten bir yaraydı.
Ve tekmeler var ya o tekmeler
Hala bedenime, ruhuma,
Zihnime savrulup duruyor.

Bu çağ bombalar çağıydı,
Her seferinde biraz biraz öldüm.

Bu çağ Yezitlerin çağıydı
Hüseyinlere susuzluk kaldı,
Zulüm kaldı, ölüm kaldı.
Hüseyin olmayanlar nerden bilecek bunu

Ağladıklarımı yazmayayım dedim
Güldüklerim şair olmama yetmedi.
Çağa gözlerini yumanlar,
Kulaklarını tıkayanlar,
Anlayamaz ne bizi
Ne de bizim şiirimizi.
Bizi okumayanlar
Şairliğimize söz etmesin.
a. kaplan