Yine kümelenmiş başında kara bulutlar,
Hazin hazin damlıyor gözlerinden umutlar.
Biz böyle mi gülüyorduk yürek yüreğe bakarken,
Şimdi koca şehir yas tutuyor, gamzelerin ağlarken.
Ben miyim gülyüzünü solduran yangının kor ateşi?

Güneşi batmış zifiri karanlık bakışların,
Ben miyim sabahsız gecelerinin bitmeyen kâbusu?
Notası kayıp şarkılar söylüyor dudakların,
Suskun ağıtlarda mâtemler yaşıyor yüreğin.
Her ağlatan güftenin ben miyim mahzun bestesi?

Hep sonbaharı yaşıyor gülüşe hasret gamzelerin,
Yüzüme bakarken bile uzakları arıyor gözlerin,
Temmuzda karlar yağdırıyor soğuk sözlerin,
Zemheri ayazlarında donmuş umutların, hayâllerin.
Ben miyim hep, ben miyim vuslatsız sevdaların çilekeşi?

Yazık değil mi bize, yazık değil mi ömrümüze?
Hep siyahlar giyip, hep hüzzam şarkılar söylüyorsun,
Bahar gelmesin, çiçekler açmasın mı gönlümüze?
Hep ayrılık, hep hicran, hep hasret şiirleri yazıyorsun.
Sonra da okuyup okuyup, bir köşede sessiz sessiz ağlıyorsun,

Her âhın, her feryadın, ağlayışlarındaki her hıçkırığın
Her ıslanan mendilin ben miyim kurumayan gözyaşı?
Ben miyim hüzünlü gecelerin yanmayan sokak lambası?
Aylardır gelmeyen mektupların postacısı ben miyim?
Hep ben miyim darağacına çekilen aşkların idam sehpası?

Hadi, diyelim ki ben vurdum yüreğindeki mavi düşleri,
Diyelim ki, ben soldurdum gamzelerindeki pembe gülüşleri,
Ben susturdum pencerende şarkılar söyleyen bülbülleri,
Ben yırttım, ben yaktım aşka yazılmış bütün şiirleri,
Ya, beni Leylası olmayan çöllere, devâsı olmayan dertlere,
Düşüren sen değil misin ey sevgili?
Sen değil misin?

#aslanyılmaz#sürgünadam#