Bu şiiri okuduğum anda yorum yazamayacak kadar çok şey düşündüm...Ölüm ve ayrılığa dair yazılacak çok şey var dağarcığımda ama etrafımdakilerin hayatlarına dair olduğu için incinmesinler diye (her ne kadar tanınmamak adına herfe oldumsa da deşifre oldum birileri sayesinde) sözcüklerimin acıtmamasını, hayatından kesit sunacaklarımın büyüyüp yazdıklarımı anlamasını bekliyorum.
Belli bir yaş sonrası annesiz ve babasız kalanlar çok küçük yaşta anne ve babalarını kaybedenleri, hatta onları görmeden büyümek zorunda kalanları düşünmeliler biraz da.
Yıllar önce "İnsan babası ölünce büyürmüş" yazdığımda "sen kırkında büyüdün ben 10 yaşımda" diye bir yorum almıştım, yüreğim cız etmişti....
Zaman ve yaş acılara farklı bakmayı da getiriyor sanırım, ya da bu tarz bir yaklaşım....
Velhasıl "acılara tutunmak" ve yaşamak gerekiyor...Annenize Allah rahmet eylesin....

Nihat hocam çok duygulandım anasızlık babasızlık zor muhteşem mekanı cennet olsun teyzemizin günümün şiirini seçtim size de hayırlı bayramlar hocam